Denk na voor je iets vraagt

Soms begin ik te begrijpen dat vragen fout kunnen zijn. Het is me vaak verklaard, rechtstreeks of impliciet. Het heeft wel lang geduurd voordat ik erachter kwam. Vroeger werd me juist vaak verklaard dat ik vooral vragen moest stellen. Dat culmineerde in het adagium van de rabbijn die ons altijd voorhield: foute vragen bestaan niet.

Ik heb daar destijds geen vragen bij gesteld, wat misschien al een teken was dat ik, zij het in microscopische omvang, begon door te hebben hoe het zat omtrent het vragen. Inmiddels weet ik dat je mensen niet moet lastigvallen met dingen die je zelf geacht wordt te weten, dingen waar de ander geen antwoord op heeft of dingen die de ander allang weet. En zo zal er nog wel een hele reeks categorieën zijn van vragen die je beter niet kunt stellen.

Misschien dat vragen zo fout is omdat het iets heeft van een herkansing. De verklaring is al voorbijgekomen, maar je had hem gemist. Kan gebeuren, dan vraag je ernaar. Maar voor je het weet ga je rekenen op de herkansing en zie je de verklaring daardoor de eerste keer niet meer voorbijkomen. Je ongeconcentreerdheid wordt dan beloond en zal zich herhalen.

Vandaar dat de titel Verklaarme, dan niet qua titel, maar wel qua betekenis, aan herziening toe is. Verklaarme, het is het halsstarrige verzoek in reactie op een verklaring die allang gegeven is. Verklaarme, ja wat? verklaarme ... onverzadigbaar... ongeneeslijk...